در بحبوحه تنگدستی و بی کسی همراه با فقری شدید از نوع فرهنگی در زمستان 1295 مردی بلند همت که جهت کم شنوایی (اکبر کر) می خواندنش گوشش شنوا تر از همه ، آه و ناله یتیمانی که در گوشه و کنار خیابان پرسه   می زنند را با بینشی به عمق خود فاجعه شنید و بر آن شد تا منزل مسکونی خویش را ماوای این از همه جا رانده ها نماید و چنین شد تا معروف شود خانه اش به پرورشگاه اکبر کر و بعد ها بنیاد فرهنگی و تربیتی صنعتی و در گذران زمان شاید به نیت پاک او و دیگر همراهنش که بعضا از متمولین هم نبوده اند با تلاشی که از ژرفای بلند آینده نگری آنان سرچشمه می گرفت چنان شد که هنرمندان و صنعتگران و عالمانی آشنا به درد اساسی اجتماع پای به عرصه جامعه ای گذارند که قرار بود تحولی عظیم در ساختار آن به وجود آید و آن شد که در جمع هنرمندان سید علی اکبر صنعتی ها ، دانشمندان ، فرهیختگان ، پروفسور رجبعلی پور ها ، نویسندگانی همچون هوشنگ مرادی کرمانی و نهایتا دیگرانی که با گذر از خون و جان خود سلیمی کیاها و حمید چریکها نام گرفتند تا اینکه این آخریها تعدادشان به رقم 28 برسد.